Małe zadziwienia

W ten pochmurny dzień nie spodziewałam się większych niespodzianek niż bogatki, na złotych jeszcze klonach, oglądane przez okno.

 Nawet nie planowałam wychodzenia z domu; zimno, pochmurno. W samo południe zmieniłam zdanie. Nie planowałam iść do parku, ale jakoś nogi same mnie tam zaniosły, tyle że inną drogą.

Ta uliczka prowadzi od kościoła, na deptak na wale, prowadzący do parku:

Dawniej w czasie powodzi  uliczka była zalewana przez wodę, teraz chroni ją nowy wał. To zdjęcie z akcji w czasie powodzi w 2010 roku.

  A to widok z wału, do tyłu, w stronę kościoła:

W parku rodzina z wózkiem i jeden samotny pan sąsiad, bogatki i głos dzięcioła zielonego. Nawet zdjęć nie robiłam. W drodze powrotnej cyknęłam jakieś kwiatki i lecące kormorany.

I wtedy całkiem blisko, na zboczu wału, pojawiły się dwie sarenki. Pogoda marna, więc mimo ze były blisko jakość zdjęć fatalna, światło beznadziejne.

Jedna szybko schowała się w chaszczach a druga nic sobie nie robiła z mojej obecności, chociaż ciągle na mnie spoglądała.

Jeszcze kota na czatach spotkałam.

Lotniarz hałasował nad rzeką:

Zdecydowałam że jeszcze wejdę na kładkę bo zainteresowały mnie kormorany.

Niestety pogoda jeszcze bardziej bura a było na co popatrzeć. Nurkowały za rybami, przelatywały nad kładką, pływały, siadały na konarach sterczących nad wodą.

 

Całkiem udany spacer. Wreszcie nauczyłam się w trudnych czasach samotnie przechadzać.