Po parku w deszczu

Deszcz leje od rana i pewnie do wieczora tak będzie. Bulwary i park to moja najbliższa miejscówka, więc parasol w rękę, deszczowa kurtka i w drogę. Nie można całe dnie przebywać w zamknięciu. Na początku miła niespodzianka. Na ogrodzeniu kościółka św Marka nad Wisłoką siedział samiec bażanta. Nie byłam przygotowana, więc zdjęcie zrobiłam gdy przebiegł trawnik i pofrunął na odległe ogrodzenie. Później zniknął na prywatnej posesji.

Wisłoka ze stanem podwyższonym i szarą wodą mało ciekawy widok, ptaki latały za szybko. Wzdłuż rzeki całe łany kwitnącego topinamburu.

Na bulwarach żywej duszy, deszcz pada ale ja to lubię. Zresztą na głowę mi się nie leje a powietrze czyste. Jest ciepło, 14 stopni, więc nie widać dymiących kominów.

Po drodze pstrykam kwiatki ożywione deszczem.

Wejście do parku a tam też pustki. W muzeum pracują ludzie ale po parku nikt nie spaceruje.

Nie ma tu wielkich przestrzeni ale trochę ciekawych drzew. Liczyłam na dzięcioła siwego. Słychać go było ale nie dojrzałam wśród liści.

A to dworek Oborskich w którym znajduje się muzeum regionalne.

Jeszcze ładnie kwitną begonie.

Jesień już widoczna, Liście zmieniają pomału kolor i spadają. Lubię ich szelest pod nogami. Dzisiaj mokre nie szeleszczą.

Powrót tą samą drogą, bo przez miasto nie mam ochoty iść.

Widoczki z wału na bazylikę mniejszą pw Św Mateusza Apostoła i Ewangelisty oczywiście w Mielcu.

A tu jak miasto dba o architekturę krajobrazu w jednym z najlepszych punktów widokowych, bo z deptaku nad Wisłoką na najstarszą część miasta.

I jeszcze kościółek Św Marka. Dodam, że bażant już wrócił i przechadzał się po trawniku. Zrobiło się jeszcze bardziej ponuro i zdjęcie jeszcze gorsze.

A z drugiej strony całkiem przyjemne chaszcze nad Wisłoką. 

 Cztery kilometry zrobione, dobre i to.