O śniegu bo może zniknąć

    Podobno ma się utrzymać jeszcze kilka dni ale wiadomo jak to z pogodą. W niedzielę po dziewiczym śniegu powędrowałam. Podobnie w poniedziałek pierwsze ślady zostawiłam i byłam cała szczęśliwa bo i pogoda prawie ze słońcem ale za mgłą. Białe czapy na drzewach za oknem bardzo mnie z rana ucieszyły. Będzie to historyjka obrazkowa jak to ładnie w śniegu jest w mojej najbliższej okolicy. Taki spacer przed śniadaniem.

Najbliżej mam nad rzekę, do parku trochę dalej.

Teraz idę wałem, z lewej strony rzeka i krzaki z prawej maleńki kościółek św Marka

Wstępuję na kładkę, rzeka o burym kolorze, w oddali nurogęsi, nieco bliżej sierpówki siedzą na krzaku, za rzeką zaśnieżona łąka.

Powrót na prawą stronę rzeki i wędrówka po deptaku do parku. Śnieg odgarnięty idzie się wygodnie. Atrakcji niewiele; przeleciał kormoran, na drzewie siedzi sroka, przelatują bogatki. Cisza absolutna.

Tu mini mural na jakichś wodociągowych budowlach.

Tutaj koniec wygód, przekopuję się przez zaspy, dochodzę do parku. Ścieżki zasypane, nikt nie chodził. Zawsze na tym samym drzewie gromada kwiczołów.

Wracam przez miasto bo jestem głodna i zmęczona. Na rynku świąteczne dekoracje. Po niedzielnym świątecznym jarmarku już śladu nie ma.