Ostatnio czytane
Powtórnie przeczytałam "Stryjeńska Diabli nadali" Andgeliki Kuźniak. Pierwszy raz przeczytałam kilka lat temu chyba za szybki, bez refleksji. Teraz lektura zrobiła na mnie większe wrażenie. Bardziej skupiłam się nad tłem historycznym, czasem kiedy żyła artystka a nie tylko jej przeżyciami i artystycznymi dokonaniami.
Zofia Stryjeńska z domu Lubańska urodziła się w 1891 roku w Krakowie, zmarła w Genewie w 1976 roku. Nazywana księżniczką polskiej sztuki albo boginką słowiańską. Była nie tylko malarką ale również scenografką, ilustratorką, projektantką zabawek i wnętrz (dekoracje na statku Batory i Piłsudski, cukierni Wedla, winiarni Fukiera). Pracowała przy pawilonie polskim na Międzynarodowej Wystawie Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Współczesnego w Paryżu w 1925 roku. Zachwycała się ludowością. Jej słowa a właściwie zadanie: "Porównać typy ludowe innych narodów z urodą i bogactwem fantazji naszego ludu - z jego temperamentem, barwą i wdziękiem" i konkluzja "piękno polskie bije na łeb wszystko".
Książka napisana jest nie tylko w oparciu o dokumenty, zapiski i pamiętniki artystki ale składa się z wielu jej cytatów. Była kobietą niezależną i ekscentryczną od najmłodszych lat, do śmierci. Wszystkie zdjęcia portretów i bożków słowiańskich zrobiłam z książki.
Oto Zofia Lubańska jako dziesięciolatka:
Światowid
Dziedzilia
Marzanna
PerkunMiała trudne życie, rozwód, oddzielenie od dzieci, wojna, trudy podróży na emigrację, samotność walka o przetrwanie, brak pieniędzy. Ostatni jej pobyt w Polsce to rok 1947 na wieść o chorobie matki. Na jej pogrzeb już nie udało się przyjechać. Zmarła w osamotnieniu na emigracji.
W ostatnim czasie oglądałam swoje zdjęcia z Warszawy wśród których była kamienica Pod Lwem ozdobiona przez Zofię Stryjeńską. Oczywiście budynek w czasie wojny został zniszczony ale po odbudowie możemy zobaczyć polichromię Stryjeńskiej. I wtedy sięgnęłam do swojej biblioteczki po Stryjeńską Diabli nadali. Bohaterka bywa irytująca ale książkę doskonale się czyta. Kilka jej prac oglądałam w Muzeum Narodowym w Warszawie i w Krakowie.
OdpowiedzUsuńSerdecznie pozdrawiam:)
Brakowało mi właśnie tej informacji o zrekonstruowaniu tej polichromii. Była ekscentryczna ale tak mają często artyści. Poświęcają się sztuce. Sama mówiła że poświęciła na ołtarzu sztuki swoje dzieci.
UsuńObecnie czytam "Wybranki fortuny" - A. Federowicza. Jeżeli nie czytałaś to polecam.
UsuńSerdecznie pozdrawiam:)
Niestety, nie znałam tej niezwykle ciekawej postaci. Na szczęście dzięki Tobie mogłam o niej co nieco przeczytać i się nią zachwycić. Tytuł książki pozwoliłam sobie zapisać - mam nadzieję, że będzie można ją wypożyczyć z biblioteki. Bo z chęcią dowiem się czegoś więcej o pani Zofii Stryjeńskiej. Pozdrawiam serdecznie
OdpowiedzUsuńWarto przeczytać, bardzo interesująco napisana biografia. Cytaty pamiętników i interpretacja autorki.
UsuńBardzo podobają mi się jej prace.
OdpowiedzUsuńTak bywa z książkami, że po czasie lepiej smakujemy ich treść, zauważamy detale...
Pamiętam pocztówki ze strojami ludowymi Stryjeńskiej. Chyba jeszcze wydane przed jej śmiercią.
OdpowiedzUsuńTeż je pamiętam.
UsuńZofia Sgtryjeńska to jedna z tych wybitnych Polek...
OdpowiedzUsuńWitaj w końcu listopada
OdpowiedzUsuńTo ostatnio jedna z moich ulubionych książek. Wyjątkowo jednak w moim przypadku był to tym razem audiobook. Kiedyś w radio usłyszałam jeden odcinek i postanowiłam poszukać w bibliotece płytki. Dorota Segda czyta świetnie.
Pozdrawiam razem z odchodzącą rudą Panią Jesienią
Zdarza mi się słuchać audiobooków, jednak preferuję książkę.
UsuńJa też. Ale jak coś robię w domu, to czasem włączam, zwłaszcza, gdy praca żmudna i nudna...
UsuńŻyczę radosnego oczekiwania na Święta Bożego Narodzenia
Do dobrych książek powinno się wracać (z innej perspektywy)...;o) A bycie Wielkim z reguły wystawia spory rachunek...;o)
OdpowiedzUsuńŚwietna recenzja, ale też Stryjeńska była nietuzinkową postacią. Kobiecie w tamtych czasach było z pewnością pod górkę.
OdpowiedzUsuńZasyłam serdeczności